نشانگان بک وید-وایدمن(BWS)
نشانگان بک وید-وایدمن(BWS) :
نشانگان بک وید وایدمن(BWS) یک
وضعیت بالینی ناهمگن است که ویژگی عمده آن رشد بیش از حد طبیعی است . این نشانگان
نخستین بار در سال های 1963 و 1964 توصیف شد .ویژگی های اصلی آن ماکروسومی(رشد بیش
از حد پیش و یا پس از تولد)، بزرگ شدن زبان (ماکروگلوسیا)، نقص دیواره ی
شکمی(امفالوسل)[ یا فتق احشای شکم توسط حلقه یی نافی که از میزان طبیعی بزرگ تر
است ] فتق نافی(آمبیلیکال هرنیا) و
هیپوگلیسمی نوزادی است . همچنین همی هیپرپلازی، بزرگ شدگی غیرطبیعی
احشا(ویسکرومگالی)، ناهنجاری های کلیوی ، آنومالی های گوش و شنوایی(posterior helicalpits/anterior
earlobe creases) و شکاف کام و تومورهای جنینی(بویژه تومور
ویلمز) ممکن است وجود داشته باشد . BWS در ژنتیک پزشکی بسیار نامدار است ، زیرا مکانیسم های مولکولی
گوناگون چندگانه (و پیچیده) در آن در گیر هستند . نقش گذاری ژنومی ، موزاییسم
سوماتیکی و ژن های چندگانه ، همگی در درون ناحیه یی 1Mb در
کروموزوم 11p15 وارد هستند . در درون
این ناحیه دو قلمرو مستقل تنظیم کننده نقش گذاری قرار دارند . قلمرو بیش تر تلومری
( ناحیه ی متیله شده تمایزی [DMR1] تحت کنترل ICR1) و واحد IGF2( عامل رشد 2انسولین )که پدری بیان می شود و H19 که مادری بیان می
گردد. قلمرو بیشتر سانترومری نقش گذاری شده (DMR2 ، تحت
کنترل ICR2) دارای ژن های KCNQ1 و نیز CDKN1C که مادری بیان می شوند
و رونوشت آنتی سنس KCNQ1OT1 که پدری بیان می شود و
پروموتر آن در درون ژن KCNQ1 واقع است . گسست تنظیم
طبیعی رخداد متیله شدن می تواند به میزان بیان تغییر یافته ژن منجر شده و در نتیجه
به تغییر در ویژگی ها BWS بیانجامد. در DMR1 ، افزایش متیله شدن در
آلل مادری ، به از دست رفتن بیان H19 و بیان دو آللی IGF2 ، یعنی به طور مؤثر دو نسخه از اپی ژنوتیپ پدری ،
منتهی می شود . این رخداد معمولا ً پراکنده (تک گیر) بوده و تا 7% از موارد BWS را شامل می شود. در DMR2 از دست رفتن متیله شدن ، به به دو نسخه از اپی
ژنوتیپ پدر و یک کاهش در بیان CDKN1C منجر می شود . این
مکانیسم در 50 تا 60% از موارد BWS درگیر است . CDKN1C ممکن است یک ژن وقفه دهنده شده باشد و در 5 تا
10% از موارد BWS جهش هایی مشاهده شده
است . حدود 15% موارد BWS خویشاوندی هستند و جهش
های CDKN1C در حدود نیمی از این
موارد دیده شده است . افزون بر خطاهای نقش گذاری در DMR1 و DMR2 ، مکانیسم های دیگری را می توان برای BWS
برشمرد: 1) دوتایی های مشتق شده ی پدری مریوط به کروموزوم 11p5 (این
موارد نخستین بار در لوکوس BWS شناسایی شد). 2)دیزومی
تک والدی پدری برای کروموزوم 11 به طور تغییرناپذیر حاضر در شکل موزائیک و اغلب
همراه با هیپوگلیسمی نوزادی و همی-هیپرتروفی ، و نیز همراه با بیشترین
خطر(حدود25%) برای تومورهای جنینی به ویژه تومور ویلمز 3) جابجایی متعادل وراثتی
مادری درگیردر باز آری های11p15
.
[ بازدید : 1461 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]